Voor de zomer werd Sylvia van Dorresteijn uitgeroepen tot ‘Verpleegkundige van het Jaar 2025’ in de categorie onderwijs. Een titel die haar past. Niet alleen omdat ze werd gekozen door collega’s, maar vooral omdat het voelt als waardering voor haar jarenlange werk in het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ). Sylvia werkt op de Kinder IC en is reanimatiecoördinator. Ze zit ruim dertig jaar in het vak – “Ik geniet nog elke dag.”
Sylvia wist dat ze genomineerd was, maar de dag zelf was beladen. “Het was heel dubbel,” vertelt ze. “Mijn man was ernstig ziek en had op deze dag een CT-scan gepland staan. Mijn dochter zei: je móét gaan, mam. Verdriet en blijdschap lagen die dag heel dicht bij elkaar.” Dat ze werd gekozen, maakte indruk. “Ik was flabbergasted. En dat collega’s voor je kiezen, voelt warm. Echt heel bijzonder.”
Leren: alleen samen en in verbinding
Jaarlijks zijn er zo’n 15 tot 20 reanimaties in het WKZ. Als reanimatiecoördinator registreert Sylvia al deze kinderreanimaties binnen het WKZ, het Prinses Máxima Centrum en op de kinder-SEH. “Ik kijk hoe een reanimatie verloopt, waar teams tegenaan lopen en wat we kunnen verbeteren. Niet om te oordelen, maar om te leren. Het doel is natuurlijk dat het goed gaat. We bespreken wat goed ging en wat beter kan. Leren van situaties die niet perfect liepen, daar worden we samen sterker van. Het leidt tot hele praktische verbeteringen, zoals duidelijke afspraken over hoe je het reanimatieteam zo snel mogelijk inschakelt door 5x7 te bellen.”
“Als je het samen doet, wordt de draagkracht groter”
Hoe meer mensen betrokken zijn bij een leerproces, hoe beter. En onderwijs speelt daarin een sleutelrol. “Het is zó waardevol om afdelingen met elkaar te verbinden en letterlijk bij elkaar in de keuken te kijken. Je groeit pas als je ziet dat dingen ook anders kunnen. Soms is dat spannend.” Sylvia gelooft dan ook in samen trainen en kennis delen. “Als je het samen doet, wordt de draagkracht groter.” Binnen het WKZ zijn verpleegkundigen steeds meer betrokken bij onderwijs. Sommigen geven inmiddels ook les op de academie. “Als je zelf lesgeeft, sta je boven de stof. Je wordt er beter van. Iedereen heeft eigen kwaliteiten – die moet je benutten en stimuleren.” Sylvia zelf is betrokken bij het ontwikkelen van scenario-onderwijs, samen met verpleegkundigen en artsen. “Je kunt niet alles weten, maar je kunt altijd blijven leren. Ik leer er zelf ook enorm veel van.”
Communicatie en samenwerken tijdens reanimatiecompetitie
Dit jaar organiseerde Sylvia samen met drie andere collega’s een reanimatiecompetitie in het WKZ. Het doel: teams van kinderverpleegkundigen, kinderartsen, IC-verpleegkundigen, intensivisten en anesthesie trainen onder realistische omstandigheden. “Tijdens een reanimatie is er veel stress. Juist daarom is het zo belangrijk om met elkaar te oefenen.” Vijf multidisciplinaire teams gingen aan de slag met hetzelfde scenario. De opdracht was voor iedereen gelijk, maar de aanpak verschilde. “Dat was zó leerzaam. Iedereen reageert anders.” Wat uiteindelijk het verschil maakte? “Communicatie en samenwerken. Het enthousiasme onder collega’s was groot en het was prachtig om te zien hoeveel energie het gaf. Verbinding, samen leren, samen beter worden – daar doe je het voor.”
Dat is misschien wel de kern van Sylvia’s werk: zorgen voor kinderen en ouders, maar net zo goed voor collega’s. Zorgen dat iedereen zich veilig voelt, gehoord wordt en de ruimte krijgt om te groeien. Dat haar inzet nu wordt bekroond met de titel ‘Verpleegkundige van het Jaar 2025’. “Je krijgt waardering voor wat je doet – dat is heel bijzonder.”
Lees meer over verpleegkunde in het UMC Utrecht